Contact met de plek diep in jezelf

Derek Russel, kunstenaar

Ook de komende week heb ik individuele gespreken met de Textile Art studenten, zowel de eerste als de tweedejaars. Net als afgelopen week. Samen met de begeleider praten we over verwachtingen, dromen en de vorderingen in het creatieve proces. We kijken naar het (individueel gekozen) thema, naar wat goed werkt en waar de blokkades en frustraties liggen. We proberen te ontdekken wat je tegenhoudt of wat je juist helpt om in de flow te blijven. Ik ben dol op die gesprekken.

Dit is het leukste deel van mijn werk: met iemand echt de diepte ingaan en er samen achter komen hoe zij haar creativiteit kan aanboren. Te motiveren om dóór te gaan. Omdat je zoveel bevrediging haalt uit creëren. Dat is – niet toevallig! – de missie van DIY Textile School: Van iedere student het creatieve talent ontwikkelen.

Ik vertel studenten altijd als ze aan de opleiding beginnen dat hun leven twee jaar lang een achtbaan zijn. Iedereen heeft haar ups en downs: Je hebt goede dagen – je hebt slechte dagen. Je hebt geen tijd – je máákt tijd. Als je dat doet, profiteer je. Want daar gaat het uiteindelijk om: Maken. Doen. In het proces blijven.

Een van de belangrijkste aspecten is dat je begint waar je bent. Niet waar je vindt dat je zou moeten zijn, maar waar je echt, werkelijk bent. Die plek moet je in jezelf ontdekken. Van daaruit ga je verder. Iedereen vertrekt vanuit haar eigen plek: het eigen niveau, de eigen vaardigheden en talenten; het vertrekpunt is voor iedereen anders. Sommige mensen komen uit de traditionele quilthoek, sommigen schilderen en hebben ooit – of nooit – met textiel gewerkt. Anderen werken vooral graag met papier en vezels. Of vilt. Iedereen ontwikkelt zich vanuit het eigen beginpunt, op eigen wijze, met zelfgekozen materialen. En dan ga je nieuwe technieken leren die je aan je basis toevoegt.

Het is geweldig om te zien hoe mensen groeien. Hoe het zelfvertrouwen groeit. Dat gebeurt omdat we met elkaar delen wat we maken. Want dan komt er een proces op gang waarin studenten zich realiseren: wow, mensen vinden het leuk wat ik doe. En ik doe het goed. Ik kan dit. Dat is een essentieel kenmerk van de DIY Textile gemeenschap.

Maar even terug naar die gesprekken van vorige en deze week en waarom ik daar zo dol op ben. Zeg nou zelf: hoe vaak heb je de kans op één op één te praten over je kunst en daar coaching op te krijgen? En dan bedoel ik niet: 'Hier zou je een lijn kunnen toevoegen' of 'daar past nog heel goed een vorm bij.' We kijken naar het werkboek, het zelfgekozen thema en het werk dat in dit kader is gemaakt. We kijken hoe je daarmee verder zou kunnen. We vragen met welk medium en welke technieken je de meeste affiniteit hebt en geven je vragen om verder te onderzoeken. Zoals: 'welke dingen weerhouden je om je werk te doen? Hoe kunnen we je helpen?' En we moedigen je aan. We roepen: 'Vooruit! Je kunt het! Ga ervoor!

Sorry als ik klink als een positivo-coach! Maar ik zie hoe hard er gewerkt en gedacht wordt. Ik zie ook wat dat zegt over iemand als persoon. Het is magisch: de connectie maken met de plek diep in jezelf die maakt dat je kunst maakt. Als ik daaraan een bijdrage kan leveren, wordt ik blij en gelukkig. En willen we niet allemaal blij en gelukkig worden in ons werk? Ik wel!

Dit geloof ik oprecht:

1.  Iedereen is creatief
2.  De reis is belangrijker dan de bestemming; en
3.  'De beste manier om de toekomst te voorspellen, is haar zelf te creëren'
     (Abraham Lincoln)

Wat vind jij? Wat zijn jouw overtuigingen? Laat me weten met een comment beneden!
Ginni